Het is niet de eerste keer dat de Turkse choreografe Aydin Teker haar dansers confronteert met een dwingend object dat direct ingrijpt op de manoeuvreerruimte. In aKabi, de voorstelling waarmee Teker tijdens de laatste editie van het festival 0090 te gast was, waren dat buitensporig hoge plateauschoenen. In hars meet de danseres Ayse Orhon haar krachten met een harp. De relatie tussen dans en harp was op haar vurigst in de romantische balletten van weleer. In balletklassiekers als Het Zwanenmeer en De Notenkraker zorgde Tsjaikovski ervoor dat de ballerina op gepaste momenten in hogere sferen werd getokkeld. Ook Teker mikt op bezwerende schoonheid, maar dan aardser en soberder geïnspireerd. Orhon en de harp voeren een duet uit dat zich laat lezen als een constante aftasting van mekaars onhebbelijkheden, om zo nader tot elkaar te komen en uiteindelijk letterlijk in elkaar op te gaan. Het log ogende, zwarte instrument wordt nu eens als een last, dan weer als een werktuig ingezet. In een reeks van bewegingssequensen bestijgt Orhon het geraamte van de harp. Haar bewegingen doorlopen als het ware het spectrum van denkbare bespeeltechnieken. Van glissando naar roffelen, en alles wat daartussen zit. Klankkast en romp, vingers, tenen en snaren brengen samen bevreemdende, nerveuze klanken voort. Er hangt rond harS een zweem van sensualisme die ervoor zorgt dat het duet bij wijlen gevaarlijk dicht in de buurt van de pathetiek komt. Hoewel Teker enkele inventieve bewegingsfrasen introduceert, blijft de choreografie te schatplichtig aan het effect dat uitgaat van Orhons krachttoeren. In dat opzicht verschilt het duet niet eens zo veel van de romantische pas de deux uit vervlogen tijden. Het maakt harS tot een zeepbel die aardig is om te bekijken. Maar die tegelijk gemakkelijk te doorprikken is, of weggevlogen voor je erg in hebt. (dda)
‘harS’ van Aydin Teker. Gezien op 10/5 in Brussel. Nog te zien op 13,14 en 15/5 in Brigittines (Brussel).