De choreografe Aydin Teker is in de Turkse danswereld een referentie. Ze brak niet alleen internationaal door, ze heeft als docente aan de Mimar Sinan Universiteit in Istanbuleen grote invloed op jonge dansers. Met een van hen, Ayse Orhon, maakte ze Hars, het Turkse woord voor harр. Hars is dan ook een stuk voor een vrouw en een ongewoon sterke harp in polycarbonaat. Dat is ook nodig: Orhon betokkelt het instrument immers niet maar misbruikt het als een soort klimrek. Met dat klimrek gaat ze, in een lange reeks oefeningen. steeds meer een twee-eenheid vormen. Die oefeningen produceren ook muziek: Orhon bespeelt de snaren met haar hele lichaam, tot haar voeten toe. Op advies van componist Evrim Demirelwerd het instrument op ongewone wijze gestemd om bijzondere klankeffecten te bekomen. Muzikaal heeft Hars zo iets weg van de manier waarop John Cage ooit piano’s prepareerde om nieuwe klanken te bekomen. Hars biedt echter vooral hoogst intrigerende beelden. Soms zie je haast de schilderijen van Jeroen Bosch, waarop een speler aan de snaren van een harp opgehangen is. Het instrument als een martelwerktuig. Niet toevallig: Orhon leerde het instrument als kind bespelen, vaker wel dan niet tegen haar zin. Het slot van het stuk biedt de apotheose van de groeiende symbiose tussen vrouw en instrument. Orhon schuift met haar onderlijf en benen in de voet van de harp en verandert zo in een zeemeermin, maar dan met een harp bij wijze van vissenstaart. Die staart laat ze omhoog en omlaag zwieren terwijl ze rondwentelt op het podium. Dat is zowel technisch verbluffend als visueel fascinerend.
Hars, 10-15/5, Les Brigittines, Korte Brigittinenstraat, 1000 Brussel